[M] [T] Praca Nico. [BO]

Eveleine

Króciutka miniaturka, tłumaczyłam ją tylko pół godziny. Jeśli zauważycie jakieś błędy stylistyczne, to piszcie, nigdy nie umiałam przekształcać tłumaczeń.

Zgoda na tłumaczenie: brak

Skąd: Fanfiction.net

Kiedy Nico obudził się w ten szczególny poranek, poczuł, że tata zechce docenić jego radość, która była częściowo właściwa, a częściowo niewłaściwa. Gdy zszedł na śniadanie znalazł tylko jeden posiłek – dla niego. Były to płatki zbożowe, usiadł przy stole. Jego tata, Hades siedział naprzeciwko i przyglądał mu się ze szczególną miną. Nico przeczuwał, że coś wymyślił. Jakiś sposób, by miał spokój i nie siedział całe dnie w domu pomyślał.
- Nico - rzekł Hades. – Znalazłem właśnie sposób, aby wykorzystać twoją radość. Będziesz podtrzymywał na duchu wszystkich w Tartarze!
- Ale myślałem, że ty nienawidzisz mojej radości – powiedział Nico.
- Owszem, ale więźniowie będą ją nienawidzić mocniej ode mnie.
- Więc w ten sposób chcesz być opiekuńczym ojcem, załatwiającym mi pracę, której nigdy nie miałem? – Zapytał Nico z nadzieją.
- Nie.
- Kocham cię, tatusiu!
Następnego ranka Nico rozpoczął swoją pracę. Zaczął od Tantala.
- Cześć, jestem Nico. Będę twoim profesjonalnym motywatorem! – powiedział radośnie.
- Cokolwiek.
- Chodź! Spróbuj zerwać to winogrono, albo napić się wody z tego stawu. Praktyka czyni mistrza!
- Zamknij się, dzieciaku.
- Hm, jestem głodny. Masz może jakąś przekąskę?
- Nie.
- Dobrze, że zabrałem ze sobą lunch. Mmm podwójny cheeseburger z McDonalda. Mój ulubiony.
- Ej, dzieciaku mo… mogę spróbować? – zapytał Tantal. Jego twarz rozjaśniła się na widok pierwszego jedzenia, które ujrzał po wielu tysiącleciach.
- Przepraszam, mój tata powiedział, że nie mogę – odparł Nico. – Ups. Moja zmiana dobiegła końca. Do zobaczenia, podziemny kumplu!
Później Nico powiedział Hadesowi, że Tantal nigdy się nie zmieni.