(Nz) Dziecię Mroku (+14) 2/?

Mosqua

Okej, nie chciałam tego mówić, ale naprawdę zaczynasz mnie irytować.
Przez ciebie czuję się, jak na teście z polskiego. Opowiedz o tym, rozbuduj tamto, opisz swoją kwestię w tej sprawie...
Nie chcę być niemiła ani nieuprzejma, ale nie mogę ci wiecznie wytakać wszystkich błędów, bo potem sam się nie nauczysz. Musisz sam wyłapywać takie rzeczy, bo nikt inny tego za ciebie robić nie będzie. Ktoś ci pisze : uważaj na synonimy, to przy sprawdzaniu tekstu, robisz to. Słyszysz, że twoje zdania nie mają sensu, pisząc, zwracasz na to uwagę! Trening czyni mistrza. A jak ci się nie chce, to po prostu olej to wszystko i pisz, jak ci się żywnie podoba.
A Gildia Magów to seria książek. Twoja Shena skojarzyła mi się z główną bohaterką, Soneą.

Raphael

Dobra przepraszam, ale nie musisz tak krzyczeć. Poza tym nie Shena, tylko Shana. Już więcej nie będę się prosił o pomoc czy ocenę. Przepraszam jeszcze raz za irytowanie Ciebie.

Poza tym kiedy ja czytam swoje teksty to mi się podoba. Jeśli nawet mi się coś nie podoba to nie wiem jak to poprawić (inaczej napisać, by lepiej wyglądało i brzmiało).

Ja dopiero zaczynam do cholery. Ile ty napisałaś opowiadań? A ile ja?

Jak na teście z Polskiego? Cholera, ja Cię proszę o opinię, rozbudowaną to prawda, ale OPINIĘ.

A ty napiszesz dwa, trzy zdania i zadowolona. Poza tym masz oceniać nie tylko gramatykę i stylistykę, ale też fabułę, czego nigdy nie robisz.

Mnie też irytują twoje posty, jak nie ma w nich wszystkich odpowiedzi. To znaczy że ignorujesz swego rozmówcę.

Edit: Bo się nigdy nie nauczę? A powiedz co robi każda pani od Polskiego, kiedy ocenia pracę ucznia? Wytyka błędy, zdania, które są źle napisanie stylistycznie i gramatycznie. Potem uczeń wie jak nie należy pisać. Wtedy się uczy i pisze lepiej. Wie co robi źle i się poprawia. Jeśli ktoś nie wytyka komuś błędów, to ten drugi nigdy się nie nauczy, bo nie wie co robi źle.

Raphael

Mosqua

Raphael

Raphael

Myślałem długo nad tym fanfickiem i doszedłem do wniosku, że będę go kontynuował. Jednak postanowiłem wprowadzić do niego pewne zmiany. Jutro albo w środę (jest możliwość nagłego opóźnienia) pojawi się nowa wersja pierwszego rozdziału "Dziecię Mroku". Zapomnijcie o pierwszym rozdziale, który tu wstawiłem. Wyszedł mi fatalnie. Teraz już to wiem. Za wcześnie go wstawiłem. Powinienem nad nim dłużej popracować.

Raphael

Witam! Przepraszam, że pod moim postem, ale muszę, żeby było widać. Na razie jest to wersja prymitywna, taki prototyp. Daję to wam, żebyście powiedzieli mi co mam dodać, a co usunąć. Co poprawić.

O Posejdonie Wielki, Panie Mórz,
Władco wszelakich wód na ziemi,
Co żeś z twego łona i śmiertelnej,
Pięknej ukochanej kobiety twej,
Stworzył półboga nieskalanego,
Nazwanego Perseusz Jackson,
Jego imię zaś na nadane mu było,
Na cześć syna Zeusa, brata twego
I Władce Piorunów i powietrza,
Którego syn przez twego potomka
I jego imię zostało zhańbione na wieki,
Strzeż się Gniewu Mroku! Strzeż się.

Syn zaś twój o Panie wód o czarnych włosach,
I oczach niczym morze spokojnie płynące,
W jego zaś ciele płynie twoja , a jest nią woda,
Spokojnie płynąca przez zielone rzeki, zaś tunele,
A jest nią krew, przez którą twój zaś syn nie żyłby,
Jego oczęta morskie zaś barwy przybierają,
Podobnym on do Ciebie jest o Panie nasz wszelaki,
My zaś nimfy wodne, co żeś nas syrenami obwołał
Wielbimy syna twego, przystojnością emanującego
Który przez ludzi podobnym jemu Bohaterem
Obwołanym został i przez jego dziewczynę piękną
Dziewicę Annabeth, córkę wrogości twej o Władco.

Blanca

Raphael

Witajcie Moi Drodzy. Mam dla was odnowioną wersję prologu tego opka. Nie wiem czy wiecie, ale chcę zrobić z tego fanficka Eposa. Prolog bardziej wyszedł jako poemat, niż prawdziwy epos, ale co tam. To i tak wersja Beta. Tak, więc oceniajcie i komentujcie:

Prolog

Kiedy nadejdzie data końca,
Pojawi się dziecię mroku,
Które swymi ciemności oczyma,
Wywinie świat w amoku.

Wypowiedziała wyrocznia delficka,
Przez zielone piękne swe oczęta,
Przepowiednię straszną dla świata,
Królowi swemu co ma piękne latka,
Kiedy uniżony klęczał on ku niej,
Skulony w czerwonej pelerynie swej,
Jakby ona jego panią straszliwą była,
Która w każdej chwil zabić go by mogła,
Swymi zielonymi oczyma mroku,
I jak to dziecię mroku z przepowiedni,
Wywinąć jego słabe ciało w amoku.
Potem zaś wyrocznia oczy swe zamknęła,
Uniosła swe blade ręce i cierpko zawyła,
Jej delikatne ciało odziane w purpurę,
Padło jakby męczone przez torturę,
Dusza z jej ciała prędze uciekła,
Chaosu to wina straszliwa była,
Który ten na nią klątwę rzucił,
I jej duszę daleko gdzieś wyrzucił.
Król zaś widząc jej martwe ciało,
Stanął i rozejrzał się po komnacie,
Było w niej ludzi całkiem niemało,
Którzy jego poddanymi się zwali
I na jego słowa cierpliwie czekali
Kłaniając się królowi zawzięcie
Kiedy on wypowie swe orędzie.
Komnata zaś cała ze złota była
I czerwienią aksamitną ozdobiona,
Na ścianach wisiały piękne obrazy,
Znaczy to portrety królewskiej pary,
Obok nich na przemian cudowne arrasy,
A na marmurowej podłodze leżały dywany
Złotymi frędzelkami przez dworki ozdobione,
Które te od kupców wszelakich były kupione.
Król rozejrzawszy się po dużej auli,
Owianej przez gęstniejące mroki,
Przez chwilę zamyślił się w duszy,
Po czym zwrócił się do posłusznych.
- Zło czyha na nas – rzekł głosem cichym
I ponadto pięknym, przypominającym
Śpiewy kołysanek małym dzieciom,
Kiedy leżą w kołysce siankiem przykryte
I usypiane przez kochających ich rodzice,
Zaś one ze słodkim uśmiechem
Zasypiają ku opiece anielskiej.
Król zamyślił się przez chwilę krótką,
Jego jaśniejące włosy opadały na czoło,
Zaś on bawił się swoją długą bródką.
- Atoli zło można pokonać – rzekł po chwili,
A ton głosu jego przybrał barwę powagi.
Władca obserwował swoimi świdrującymi,
Ale trochę małymi oczkami niebieskimi,
Swoich poddanych nadal klęczących
I jakby hołd jemu oddający.
Zamknięte mieli oni swoje oczy,
A ręce złożyli posłuszni tak,
Jakby składając bogom modły.
Król rozłożył blade ręce swoje,
Słudzy ponieśli głowy do niego,
Na ten znak pan wygłosił kazanie,
Nagle rozbrzmiała muza ku woli jego,
Zaś muzyką tą grzmoty głośne były
I niebieskawe błyski, które waliły
Niemiłosiernym wrzaskiem burzy.
Król wtoczył się na dywan czerwony,
Gestykulując dłońmi swoimi łagodnymi,
Ku wstającemu tłumowi poddanych,
A którzy klaskali rękami radosnymi,
Kiedy ten wyjawiał im swe nikczemne plany.
- Zgładzimy Dziecię Mroku!! – zawył wniebogłosy.
Na krzyki pana swego poddani otoczyli władcę
I wznieśli na ręce swe podrzucając buńczucznie.

W najgłębszej głębi Ziemi potężnej
Onegdaj narodzonej, tak więc młodej,
W mrokach najciemniejszych jej,
Zwaną Krainą Ciemności wszelakiej,
Odgłosy śmiertelnych, a głównie króla,
Słyszała pewna istota, Władca pomroka,
Która w szaty cieniste była owinięta.
Jej twarz męska o delikatnych rysach
Dam czarownych we wszelkich światach.
Jej oczy mrokiem owiane pełne czerni
Demona najstraszliwszego na orbitach.
Jej dłonie bladsze od umarłych wszelkich,
Co zginęli w bitwach będąc królom wierni.
Ciemności istota delikatnie poruszyła się
I spojrzała na dziecię swoje na śpiące
Na wielkim kamiennym łożu zapomnienia,
Uśmiechnąwszy się doń niego rzekła.
- Śmiertelni gdybają na życie twoje- głos jej
Cichy pełny boskości, nie do opisania jest.
Przypominał on zaś głos koszmarów
Gnębiących w domach tłum ludów.
- Ukryję się więc dziecię moje najmilsze
W czeluści Tartaru najstraszniejszej.
Pewnego dnia zaś wyjdziesz na światło
I obrócisz królestwo ludzi w jarzmo.
Po czym uniosła swoją bladą dłoń
Nad śpiącym puttem zajaśniało światło
I dziecię mroku obróciło się w toń.
Po czym istota cienia zamknęła oczy swe
I zasnęła snem nieustającym w swej
Krainie Cienistej mrokiem owianej.

Przypisy:
Onegdaj-niegdyś
putt- dziecię, dziecko
Atoli-lecz

electra

O.o Ja tego nigdy bym nie zrymowała, a tym bardziej nie napisała.

S.

Raphael

Heja wszystkim!. Mam pierwszy rozdział odnowionej wersji Dziecię Mroku. Rozdziały w tym opku nie będą zbyt długie. Oceniajcie i Komentujcie.

Rozdział I „Spokojne istnienie”

O Panie Mórz, Posejdonie wielki,
Władco wszelakich wód na ziemi.
Co żeś z twego łona i śmiertelnej,
Pięknej umiłowanej kobiety twej,
Spłodził Półboże nieskalane mocą
Obok jeziora mroźnego błogą nocą,
Gdyś ją ucałował wbrew zakazom
I przysiędze złożonej twoim braciom,
A syn twój na część syna brata twego
Zeusa oligarchię pioruna ogromnego,
Perseuszem naznaczonym został
I tak jak syn Zeusa gierojem się stał,
Hańbiąc przy tym imię jego wspaniałe,
A ponadto jego wnętrze niezwykle,
Strzeż się Gniewu Mroku! Strzeż się!

Twój syn o oczach jak morze pachnące,
O morskiej barwie mocno brzmiące
I o cerze delikatnej posypanej solą,
Jakby naświetlonej łagodną poświatą.
Jego włosy zaś zabarwione na czarno,
Wspominające one hebanowe drewno.
Przystojnością emanującego wszelaką,
Tak, więc wszystkie kobiety go kochają.

Stoczył on walkę z wieloma pokrakami,
Żadna niedola nie zmroziła jego odwagi,
Bogowie ogłosili Perseusza Herosem,
Lecz dla swojej matki został on Amorem.
Dwie wojny Perseusz upiorne przeżył
I nawet włos na jego łbie mu się nie zjeżył,
Zmiażdżył on w nich molochów dwóch
Pomimo to uciekł jemu miłości duch,
Zdrady bowiem doznał od swej lubej,
Jego dziewica opuściła go na zawsze,
Nie zmieniło to jego życia na straszne.

Bez córy mądrości wielkiej wiedzy nabrał
Ukończył szkołę, bez niej nie lamentował.
Zdrada początkiem szczęścia okazała się,
Porzucił on swoje dawne życie półboga,
Nie chciał być on służącym wiecznym Boga.
Śmiertelne istnienie spokojne okazało się,
Żaden bowiem na życie jego nie targał,
Nawet żaden stwór na niego nie warczał.
Od lat prawie czterech, kiedy Gaję pokonał,
Żadna wojna nie zaszła, pokój bowiem nastał.

Dziś ten Perseusz co bogowie zabić go chcieli
Dwadzieścia jeden zakosztował już jesieni.
Wraz ze śmiercią jego półbożej legendy
Jego śmiertelne istnienie sensu nabrało,
Wreszcie ziściło się marzenie jego mamy,
Lecz o to fatum nieuniknione przyszło
I spokojne istnienie herosa się zakończy,
Oto bowiem Gniew mroku nadchodzi.

Przypisy:
Gieroj-bohater,śmiałek
Moloch-tytan
oligarchia-władca
Zakosztował-przeżył

Blanca

Wow, wow, wow! Jest moc!
Wreszcie, wreszcie, wreszcie:D
Naprawdę, porównując do poprzednich jest ogromna zmiana, zdecydowanie na plus! Nie zwracałam uwagi na błędy, więc wytykać ich nie będę. Czytało się przyjemnie, dosyć szybko jak na epos, co też jest zaletą. Mówiłeś, że rozdzielasz Percabeth więc nawet mnie nie zdziwił fragment w tym rozdziale.
Obejmuję patronat nad Twoim tekstem, obiecuję wspierać i pilnować, by się rozrastał! Będę przesyłać wenę, bo widzę, że może wyjść z tego coś ciekawego. Niektóre epitety mi się naprawdę podobały, bo nie brzmiały tak bardzo wymuszenie jak w poprzedniej wersji;)
Powodzenia!

rolKa178

Ładnie, ładnie. Jak na czytającego epopeje to ładnie. Ale z pewnością dla kogoś kto tworzy te, jakże intrygujące epickie musi być to istny rarytas. Jest naprawdę dobre, dawno nie wczułem się tak w opowiadanie (brrr... to nie opowiadanie Very Happy

), nie licząc oczywiście AiO itd. Mam radę: używaj częściej wyrażenie nań zamiast na niego/nią. Epos jest tak świetny, że czyta się go niemalże tak łatwo jak opowiadanie! Winszuję odwagi i talentu, czekam na kontynuację!

Mosqua

Nie chciałam czytać, bo uznałam, że będzie za ciężkie, ale musze przyznać, że się pomyliłam. Zgadzam się w stu procenatch z Karolem i... tyle?
Coś widzę, że każdy lubić rozdzielać Percy z Annabeth... Czyżby nowa moda?

*Verte*

Ali, wiesz ile ja na cb czekałam?
A co do DM, to boskie, zgadzam się z górą

Raphael

rolKa178

Leak (ang. leak - wyciek) to, wedle nazwy, wyciek informacji na temat dowolnego dzieła od autora, mediów lub osoby wspomagającej dotyczący danego tworu. Nie jest to jednak spojler, a taka forma danych, która pozostaje bezpieczna i nie uraża żadnej ze stron.
Made by Karol

Raphael

Heja! Mam dla was drugi rozdział odnowionej wersji Dziecię Mroku. Niektóre fragmenty nie podobają mi się w nim. Mam do niego mieszane uczucia Oceniajcie i komentujcie.

Rozdział II „Z wizji zbudzona”

W ciemnościach niepowstrzymanych,
Zachwycającą nagością obdarowane,
Której oczy czarniejące przybrały barwy,
Niczym łopoczące iskierki z ognia utkane
Tańczące w jaskini mrocznością skupionej,
Leżało dziewczę w słodkości zaspanej,
W srogiej kanopie przez cień zamkniętej
I zimnej ponadto przez mroźny wiatr odętej,
Podkulonymi nogami do podbrzusza
I pięściami małymi ku każdego obojczyka,
Przykryte zimnawą kołdry włosów kruczych.

Istota wspaniałością emanującą zamknięte oczy
Miała, spokojnie zalegała na metalu surowym,
Mimo mrozu emanującego na świecie wszelkim.
W swych zaś wzrokach mroki całe nagle ujrzała,
A ponadto wizje wszelkie straszne dla ludzkości,
Po drogach nieprzebitych pomykały ludów kości,
Gdzieniegdzie leżały gruzy samochodów wielkich,
A pośrodku miast stała istotka w cieniu skulona,
Jakby broniąc się zlatujących na nią gruzów wszelkich
I pogrążoną w amoku wszelakiego zawodzenia.
Ujrzała lawę zakradającą się z kulminacji Wulkanu.
Dostrzegła pokraki ludność przełykającą nagle
I latające niebiosami plujące jadem dwa chochle.

Z nagła krzyki dziewczyna niepokojące usłyszała,
Lecz nie pochodziły z one z iluzji, które matka jej dała.
Głosy gentlemanów i syki ich łopat roznosiły się,
Mimo to dziewczę z letargu nie zbudziło się.
Raptownie trumna junacko zatrzepotała
I harmonijna nagość się szparko przeturlała.
Trumna gwałtownie wyciągnięta została,
Istota radosne okrzyki mężczyzn dosłyszała,
Jakby skarb możnego krezusa odnaleźli
I ich myśli wszelkie jakby się tu podzielić.
Wieko trumienki prędze zostało otwarte
I gwary mężczyzn niespodziane ucichły,
Na widok nagiej piękności usta zaniemówiły.
Przez kilka sekund usta panów były rozwarte,
Potem zaś na ich twarzy pojawił się błysk,
Prędze wyjęli nagie ciało dziewki czarownej
I położyli delikatnie na ulicy chłodnawej,
A u każdego z panów począł się ślinić pysk.
- Co z nią zrobimy? – zapytał się jeden wąsaty,
Co na zadziornym nosie miał obłe okulary
I ubrany był w długachny płaszcz z norek,
A który w lewej ręce trzymał dziurawy worek.
- No jak to co? Zabawimy się – rzekł
Mu na to stojący obok niższy człek,
Który w żółtawą kurtkę miał na sobie
I przez cały ten czas dłubał w nosie.

Skinął on na dwóch pozostałych panów,
Którzy natychmiast podeszli do dziewki,
Unieruchamiając ją za ręce i nogawki,
Jednak ona nie słyszała gentlemanów,
Gdyż cały okres w śnie była pogrążona,
Lecz oto znienacka ból przeraźliwy poczuła
I dziwne przygniecenie na swoim ciele,
Otworzyła mefistofeliczne ślepia swe
I zobaczyła jaśniejące gwiazdy na niebie
Na tle mętnych typów śmiejących się do niej,
Zaczęła wierzgać nogami i poruszać rękoma,
By wyswobodzić się z uścisku ludzkiego potwora,
Lecz nie zdążyła ona zapiszczeć gromko,
Gdyż koleś w żółtej kurtce zatkał ją mocno
I zaszlochała dzieweczka dość donośno,
Z jej ślepiów popędziły sinawe łezki,
Zaś oczy barwę przybrały ostrych batalii.
Wszędzie było głosy mężczyzn nieludzkich
I postękiwania obnażonej dzieweczki.
Z nagła oczy przepięknej niewiasty
Co na córkę wygląda czarownej Jokasty
I piętnaście wiosen jakby ukończyła,
Czernią piekła zalśniły przepięknie
I wystrzeliły z nich barwne promienie,
Które oblekły granitowy nieboskłon,
Niebo obwałował fioletowy ton,
Z którego nagle zleciała mglista mżawka,
Paraliżując przy tym każdego jegomościa,
Którzy z łoskotem opadli na trefną włość
I tracąc przy tym swoją ludzką świadomość,
Zaś dziewka prędze powstała na bose stopy
I jak prędkonogi Hektor uciekła z ulicy.

Przypisy:
1. Kanopia - Trumna,
2, Odętej - Wzdętej,

rolKa178

Widzę, że podzieliłeś, ale pod względem estetycznym I część podobała mi się bardziej, bo akapity miały od 10 do 15 linijek i lepiej się czytało. Pod względem praktycznym tekstu ten epizod jest lepszy. Fajnie piszesz. W pierszym akapicie musiałem się zastanowić żeby zrozumieć. W 2. miały jako takie trudności. Ale w 3. czułem się już, jakbym czytał normalną książkę (lirykę). Świetne! Czekam na więcej! Więcej tekstu! Więcej akapitów! Więcej Dziecia Mroku!

Sophie

Przeczytałam obie wersje.
Zacznijmy od początku. Przepowiednia jest za prosta, a patrząc po tym, jak piszesz teraz stać Cię na więcej, a do tego, jest zbyt klarowna, a urok takich tekstów polega na tych, że ich sens odkrywa się stopniowo, prawda?
Pierwszy rozdział, to zbyt dużo powtórzeń i trochę ubogi język. Widać, że jesteś początkujący(do tej kłótni, to ja jeszcze nawiążę), a rzucasz się na ciężki styl. Lepiej zacząć od prostszego, wtedy będzie widać postępy, a tak wyszło dość... nijako i ciężko.
Proponuję czytać więcej książek, to od razu słownictwo się powiększy.

Co do nowej wersji, to od razu widać, że włożyłeś w to pracę, a na tym polega pisarstwo! Na wyszukiwaniu informacji(w tym przypadku słów), a nie pisaniu tego, co nam się pojawi w głowie, bo wtedy nie wygląda to profesjonalnie. Duży postęp, ale mi osobiście ciężko się czyta. Styl jest na pewno oryginalny i to się chwali, nie to, co zwykle. Jestem ciekawa, jak wyjdzie to dalej.
Btw. Nienawidzę szczerze słowa opko. Proponuję wykreślić je ze słownika.

A teraz mniej miła część.
Jeżeli chcecie się kłócić, to od tego macie prywatne wiadomości. Szczerze mówiąc jestem w szoku, co tu wypisywaliście! Musiałam usunąć sporo postów, ponieważ nie dotyczyły tematu.
Posty w stylu: Kiedy następny rozdział/przeczytam potem nie są mile widziane. Również odsyłam do pw, bo to tylko off-top.
I na koniec: przydałoby się, co niektórym trochę pokory, bo jeżeli ktoś zwraca Ci uwagę, to się z tego uczcie i przyjmujcie krytykę, a nie porównujcie do Paoliniego, czy narzekajcie, że krótko piszecie. Proszę Was.