Amnezja [M] [BO]

Miriam

Heej! Dawno mnie tu nie było. Niestety, brak weny to poważna choroba. Czasami leczy się ją bardzo długo, czasami bardzo krótko. U mnie jest to proces długotrwały. Proszę więc o wyrozumiałość. Mam nadzieję, że ta miniaturka nie jest beznadziejnie tragiczna. Może przejdzie. Pzdr

"Amnezja"

***
"Więc zróbmy coś by móc zapomnieć..."
- Manchester

Nie wiesz, czym jest ten ból w sercu. I strach o każdy następny dzień. Nie wiesz, jak to jest budzić się co ranek z myślą, że będzie gorzej niż wczoraj. A wczoraj było beznadziejnie. Nie wiesz, co to bezsenność, kiedy nie śpię cztery dni pod rząd. Nie wiesz, czym jest strach przed samym sobą. Przed tym, co mogę zrobić w chwili skrajnego załamania. Ty po prostu nic o mnie nie wiesz. Nic.
Próbujesz mnie oceniać po pozorach. Po sztucznym uśmiechu, który na czas lekcji przyklejam starannie do swojej twarzy. Po głupich odzywkach do koleżanek. Po ociekającym sztucznością chichocie. Jednak pozory mylą, kotku. Nawet nie wiesz, jak bardzo.
Nigdy nie wymagałam od ciebie zbyt wiele. Nie prosiłam byś był na każde wezwanie. Nie żądałam spotkań co piątek ani wspólnych wypadów do kina. Nie błagałam o nic. Nie wymuszałam na tobie rozmów. To ty je zawsze rozpoczynałeś i kończyłeś. Jakbyś był panem i władcą. Dobry humor – rozmowa, śmiech. Zły humor- nawet ‘cześć’ nie przechodzi ci przez gardło. To tak, jakbym co dnia grała w jakąś rosyjską ruletkę. Nigdy nie wiesz, na co trafisz.
Takie życie jest cholernie trudne. Skrajne emocje targają mną, jak wiatr szmacianą lalką. Granica między miłością, a nienawiścią jest niewielka. Wiem to z doświadczenia. Czy mógłbyś uwierzyć, że kochając nienawidzę, a nienawidząc kocham? Tak, to nienormalne. Ale czy ktoś kiedyś powiedział, że jestem absolutnie normalna? Normalność to przeciętność. Wtapianie się w tłum. Życie jako wspólnota, a nie jednostka. A ja lubię być indywidualistką. Przynajmniej kiedyś lubiłam. Teraz jestem raczej szarym tłem, na którym widać nieprzeciętność innych.
Sama nie wiem, czego chcę. Albo wiem. Chcę być szczęśliwa. To tak wiele? Wydaje mi się, że nie. I choć nie zawsze mam rację, teraz mam pewność, że na to zasługuję. Więc skarbie, po dobroci zniknij z mojego umysłu, jak wczorajszy sen. Inaczej sama cię z niego wywalę. Może to nie będzie proste. Nawet na pewno. Ale dam radę. Będzie mnie to kosztowało wiele cierpień. Ale amnezja podlewana łzami musi wyrosnąć, prawda?

Necklice

Jestem pod wrażeniem. Już dawno czytając tekst nie miałam skojarzeń odsyłających moje myśli do znanych mi ludzi, a tu proszę! Cały pakiet osób!

Normalnie bym wzięła ten tekst i przytuliła.
Musisz być bardzo wnikliwą obserwatorką codziennego życia. Ale byś miała w mojej szkole ucztę...

Tam podobno nawet ja przeszywam wzrokiem Very Happy

Jest w niektórych tekstach, coś co mnie hipnotyzuje, nie potrafię tego nazwać, ani wskazać konkretnego miejsca występowania, ale ta miniaturka to coś w sobie ma.

Ps. Dałoby się ją ładnie wyrecytować z podkładem "This is Gallifrey - Our Childhood Our Home".

Sender1

Niby takie piękne, o życiu. NIe chcę Ciebię urazić ale mam dość wierszyków o smutnym życiu, o rozstaniu. Dlaczego nie napiszesz czegoś wesołego

Miriam

Sender1, nie uraziłaś mnie. Ja sama chciałabym od czasu, do czasu napisać coś wesołego. Naprawdę. Ale nie wiedzieć czemu, mimo że jestem z natury wesołą optymistką, wychodzą mi takie dołujące rzeczy. Chyba nie mam talentu do opisywania radości ... Very Happy

Necklice

A Death się z tego cieszy Very Happy