Pierwszy rozdział The Serpent's Shadow

Aguniaa

Tadam! Tutaj mamy pierwszy rozdzał The Serpent's Shadow( niestety oczywiście po angielsku )

1. We Crash and Burn a Party
SADIE KANE HERE.
If you’re listening to this, congratulations! You survived
Doomsday.
I’d like to apologize straightaway for any inconvenience
the end of the world may have caused you. The earthquakes,
rebellions, riots, tornadoes, fl oods, tsunamis, and of course the
giant snake who swallowed the sun—I’m afraid most of that
was our fault. Carter and I decided we should at least explain
how it happened.
This will probably be our last recording. By the time you’ve
heard our story, the reason for that will be obvious.
Our problems started in Dallas, when the fi re-breathing
sheep destroyed the King Tut exhibit.
That night the Texas magicians were hosting a party in the
sculpture garden across the street from the Dallas Museum of
2

Art. The men wore tuxedos and cowboy boots. The women
wore evening dresses and hairdos like explosions of candy fl oss.
(Carter says it’s called cotton candy in America. I don’t
care. I was raised in London, so you’ll just have to keep up
and learn the proper way of saying things.)
A band played old-timey country music on the pavilion.
Strings of fairy lights glimmered in the trees. Magicians
did occasionally pop out of secret doors in the sculptures or
summon sparks of fi re to burn away pesky mosquitoes, but
otherwise it seemed like quite a normal party.
The leader of the Fifty-fi rst Nome, JD Grissom, was chatting
with his guests and enjoying a plate of beef tacos when
we pulled him away for an emergency meeting. I felt bad about
that, but there wasn’t much choice, considering the danger
he was in.
“An attack?” He frowned. “The Tut exhibit has been open
for a month now. If Apophis was going to strike, wouldn’t he
have done it already?”
JD was tall and stout, with a rugged, weathered face,
feathery red hair, and hands as rough as bark. He looked about
forty, but it’s hard to tell with magicians. He might have been
four hundred. He wore a black suit with a bolo tie and a large
silver Lone Star belt buckle, like a Wild West marshal.
“Let’s talk on the way,” Carter said. He started leading us
toward the opposite side of the garden.
I must admit my brother acted remarkably confi dent.
He was still a monumental dork, of course. His nappy
brown hair had a chunk missing on the left side where his
3
griffi n had given him a “love bite,” and you could tell from
the nicks on his face that he hadn’t quite mastered the art of
shaving. But since his fi fteenth birthday he’d shot up in height
and put on muscle from hours of combat training. He looked
poised and mature in his black linen clothes, especially with
that khopesh sword at his side. I could almost imagine him as
a leader of men without laughing hysterically.
[Why are you glaring at me, Carter? That was quite a generous
description.]
Carter maneuvered around the buffet table, grabbing a
handful of tortilla chips. “Apophis has a pattern,” he told JD.
“The other attacks all happened on the night of the new
moon, when darkness is greatest. Believe me, he’ll hit your
museum tonight. And he’ll hit it hard.”
JD Grissom squeezed around a cluster of magicians drinking
champagne. “These other attacks . . .” he said. “You mean
Chicago and Mexico City?”
“And Toronto,” Carter said. “And . . . a few others.”
I knew he didn’t want to say more. The attacks we’d witnessed
over the summer had left us both with nightmares.
True, full-out Armageddon hadn’t come yet. It had been
six months since the Chaos snake Apophis had escaped from
his Underworld prison, but he still hadn’t launched a largescale
invasion of the mortal world as we’d expected. For some
reason, the serpent was biding his time, settling for smaller
attacks on nomes that seemed secure and happy.
Like this one, I thought.
As we passed the pavilion, the band fi nished their song. A
4
pretty blond woman with a fi ddle waved her bow at JD.
“Come on, sweetie!” she called. “We need you on steel
guitar!”
He forced a smile. “Soon, hon. I’ll be back.”
We walked on. JD turned to us. “My wife, Anne.”
“Is she also a magician?” I asked.
He nodded, his expression turning dark. “These attacks.
Why are you so sure Apophis will strike here?”
Carter’s mouth was full of tortilla chips, so his response
was, “Mhm-hmm.”
“He’s after a certain artifact,” I translated. “He’s already
destroyed fi ve copies of it. The last one in existence happens
to be in your Tut exhibit.”
“Which artifact?” JD asked.
I hesitated. Before coming to Dallas, we’d cast all sorts of
shielding spells and loaded up on protective amulets to prevent
magical eavesdropping, but I was still nervous about speaking
our plans aloud.
“Better we show you.” I stepped around a fountain, where
two young magicians were tracing glowing I Love You messages
on the paving stones with their wands. “We’ve brought
our own crack team to help. They’re waiting at the museum.
If you’ll let us examine the artifact, possibly take it with us for
safekeeping—”
“Take it with you?” JD scowled. “The exhibit is heavily
guarded. I have my best magicians surrounding it night and
day. You think you can do better at Brooklyn House?”
We stopped at the edge of the garden. Across the street,
5

a two-story-tall King Tut banner hung from the side of the
museum.
Carter took out his mobile phone. He showed JD Grissom
an image on the screen—a burned-out mansion that had
once been the headquarters for the One Hundredth Nome
in Toronto.
“I’m sure your guards are good,” Carter said. “But we’d
rather not make your nome a target for Apophis. In the other
attacks like this one . . . the serpent’s minions didn’t leave
any survivors.”
JD stared at the phone’s screen, then glanced back at his
wife, Anne, who was fi ddling her way through a two-step.
“Fine,” JD said. “I hope your team is top-notch.”
“They’re amazing,” I promised. “Come on, we’ll introduce
you.”
Our crack squad of magicians was busy raiding the gift shop.
Felix had summoned three penguins, which were waddling
around wearing paper King Tut masks. Our baboon
friend, Khufu, sat atop a bookshelf reading The History of the
Pharaohs, which would’ve been quite impressive except he was
holding the book upside-down. Walt—oh, dear Walt, why?—
had opened the jewelry cabinet and was examining charm
bracelets and necklaces as if they might be magical. Alyssa
levitated clay pots with her earth elemental magic, juggling
twenty or thirty at a time in a fi gure eight.
Carter cleared his throat.
Walt froze, his hands full of gold jewelry. Khufu scrambled
6

down the bookshelf, knocking off most of the books. Alyssa’s
pottery crashed to the fl oor. Felix tried to shoo his penguins
behind the till. (He does have rather strong feelings about the
usefulness of penguins. I’m afraid I can’t explain it.)
JD Grissom drummed his fi ngers against his Lone Star belt
buckle. “This is your amazing team?”
“Yes!” I tried for a winning smile. “Sorry about the mess.
I’ll just, um . . .”
I pulled my wand from my belt and spoke a word of power:
“Hi-nehm!”
I’d got better at such spells. Most of the time, I could now
channel power from my patron goddess Isis without passing
out. And I hadn’t exploded once.
The hieroglyph for Join together glowed briefl y in the air:
Broken bits of pottery fl ew back together and mended
themselves. Books returned to the shelf. The King Tut masks
fl ew off the penguins, revealing them to be—gasp—penguins.
Our friends looked rather embarrassed.
“Sorry,” Walt mumbled, putting the jewelry back in the
case. “We got bored.”
I couldn’t stay mad at Walt. He was tall and athletic, built
like a basketball player, in workout pants and sleeveless tee
that showed off his sculpted arms. His skin was the color of
hot cocoa, his face every bit as regal and handsome as the
statues of his pharaoh ancestors.
7

Did I fancy him? Well, it’s complicated. More on that later.
JD Grissom looked over our team.
“Nice to meet you all.” He managed to contain his enthusiasm.
“Come with me.”
The museum’s main foyer was a vast white room with
empty café tables, a stage, and a ceiling high enough for a
pet giraffe. On one side, stairs led up to a balcony with a row of
offi ces. On the other side, glass walls looked out at the nighttime
skyline of Dallas.
JD pointed up at the balcony, where two men in black
linen robes were patrolling. “You see? Guards are everywhere.”
The men had their staffs and wands ready. They glanced
down at us, and I noticed their eyes were glowing. Hieroglyphs
were painted on their cheekbones like war paint.
Alyssa whispered to me: “What’s up with their eyes?”
“Surveillance magic,” I guessed. “The symbols allow the
guards to see into the Duat.”
Alyssa bit her lip. Since her patron was the earth god Geb,
she liked solid things, such as stone and clay. She didn’t like
heights or deep water. She defi nitely didn’t like the idea of the
Duat—the magical realm that coexisted with ours.
Once, when I’d described the Duat as an ocean under our
feet with layers and layers of magical dimensions going down
forever, I thought Alyssa was going to get seasick.
Ten-year-old Felix, on the other hand, had no such qualms.
“Cool!” he said. “I want glowing eyes.”
He traced his fi nger across his cheeks, leaving shiny purple
blobs in the shape of Antarctica.
8

Alyssa laughed. “Can you see into the Duat now?”
“No,” he admitted. “But I can see my penguins much
better.”
“We should hurry,” Carter reminded us. “Apophis usually
strikes when the moon is at the top of its transit. Which is—”
“Agh!” Khufu held up all ten fi ngers. Leave it to a baboon
to have perfect astronomical sense.
“In ten minutes,” I said. “Just brilliant.”
We approached the entrance of the King Tut exhibit,
which was rather hard to miss because of the giant golden
sign that read KING TUT EXHIBIT. Two magicians stood guard
with full-grown leopards on leashes.
Carter looked at JD in astonishment. “How did you get
complete access to the museum?”
The Texan shrugged. “My wife, Anne, is president of the
board. Now, which artifact did you want to see?”
“I studied your exhibit maps,” Carter said. “Come on. I’ll
show you.”
The leopards seemed quite interested in Felix’s penguins,
but the guards held them back and let us pass.
Inside, the exhibit was extensive, but I doubt you care about
the details. A labyrinth of rooms with sarcophagi, statues,
furniture, bits of gold jewelry—blah, blah, blah. I would have
passed it all by. I’ve seen enough Egyptian collections to last
several lifetimes, thank you very much.
Besides, everywhere I looked, I saw reminders of bad
experiences.
We passed cases of shabti fi gurines, no doubt enchanted to
9

come to life when called upon. I’d killed my share of those.
We passed statues of glowering monsters and gods whom I’d
fought in person—the vulture Nekhbet, who’d once possessed
my Gran (long story); the crocodile Sobek, who’d tried to kill
my cat (longer story); and the lion goddess Sekhmet, whom
we’d once vanquished with hot sauce (don’t even ask).
Most upsetting of all: a small alabaster statue of our friend
Bes, the dwarf god. The carving was eons old, but I recognized
that pug nose, the bushy sideburns, the potbelly, and
the endearingly ugly face that looked as if it had been hit
repeatedly with a frying pan. We’d only known Bes for a few
days, but he’d literally sacrifi ced his soul to help us. Now, each
time I saw him I was reminded of a debt I could never repay.
I must have lingered at his statue longer than I realized.
The rest of the group had passed me and were turning into
the next room, about twenty meters ahead, when a voice next
to me said, “Psst!”
I looked around. I thought the statue of Bes might have
spoken. Then the voice called again: “Hey, doll. Listen up.
Not much time.”
In the middle of the wall, eye-level with me, a man’s face
bulged from the white, textured paint as if trying to break
through. He had a beak of a nose, cruel thin lips, and a high
forehead. Though he was the same color as the wall, he seemed
very much alive. His blank white eyes managed to convey a
look of impatience.
“You won’t save the scroll, doll,” he warned. “Even if you
did, you’d never understand it. You need my help.”
10

I’d experienced many strange things since I’d begun
practicing magic, so I wasn’t particularly startled. Still, I knew
better than to trust any old white-spackled apparition who
spoke to me, especially one who called me doll. He reminded
me of a character from those silly Mafi a movies the boys at
Brooklyn House liked to watch in their spare time—someone’s
Uncle Vinnie, perhaps.
“Who are you?” I demanded.
The man snorted. “Like you don’t know. Like there’s anybody
who doesn’t know. You’ve got two days until they put
me down. You want to defeat Apophis, you’d better pull some
strings and get me out of here.”
“I have no idea what you’re talking about,” I said.
The man didn’t sound like Set the god of evil, or the serpent
Apophis, or any of the other villains I’d dealt with before,
but one could never be sure. There was this thing called magic,
after all.
The man jutted out his chin. “Okay, I get it. You want
a show of faith. You’ll never save the scroll, but go for the
golden box. That’ll give you a clue about what you need, if
you’re smart enough to understand it. Day after tomorrow at
sunset, doll. Then my offer expires, ’cause that’s when I get
permanently—”
He choked. His eyes widened. He strained as if a noose
were tightening around his neck. He slowly melted back into
the wall.
“Sadie?” Walt called from the end of the corridor. “You
okay?”
11
I looked over. “Did you see that?”
“See what?” he asked.
Of course not, I thought. What fun would it be if other
people saw my vision of Uncle Vinnie? Then I couldn’t wonder
if I were going stark raving mad.
“Nothing,” I said, and I ran to catch up.
The entrance to the next room was fl anked by two giant
obsidian sphinxes with the bodies of lions and the heads of
rams. Carter says that particular type of sphinx is called a
criosphinx. [Thanks, Carter. We were all dying to know that
bit of useless information.]
“Agh!” Khufu warned, holding up fi ve fi ngers.
“Five minutes left,” Carter translated.
“Give me a moment,” JD said. “This room has the heaviest
protective spells. I’ll need to modify them to let you through.”
“Uh,” I said nervously, “but the spells will still keep out
enemies, like giant Chaos snakes, I hope?”
JD gave me an exasperated look, which I tend to get a lot.
“I do know a thing or two about protective magic,” he
promised. “Trust me.” He raised his wand and began to chant.
Carter pulled me aside. “You okay?”
I must have looked shaken from my encounter with Uncle
Vinnie. “I’m fi ne,” I said. “Saw something back there. Probably
just one of Apophis’s tricks, but . . .”
My eyes drifted to the other end of the corridor. Walt was
staring at a golden throne in a glass case. He leaned forward
with one hand on the glass as if he might be sick.
12
“Hold that thought,” I told Carter.
I moved to Walt’s side. Light from the exhibit bathed his
face, turning his features reddish brown like the hills of Egypt.
“What’s wrong?” I asked.
“Tutankhamen died in that chair,” he said.
I read the display card. It didn’t say anything about Tut
dying in the chair, but Walt sounded very sure. Perhaps he
could sense the family curse. King Tut was Walt’s great-timesa-
billion granduncle, and the same genetic poison that killed
Tut at nineteen was now coursing through Walt’s bloodstream,
getting stronger the more he practiced magic. Yet Walt refused
to slow down. Looking at the throne of his ancestor, he must
have felt as if he were reading his own obituary.
“We’ll fi nd a cure,” I promised. “As soon as we deal with
Apophis . . .”
He looked at me, and my voice faltered. We both knew
our chances of defeating Apophis were slim. Even if we succeeded,
there was no guarantee Walt would live long enough
to enjoy the victory. Today was one of Walt’s good days, and
still I could see the pain in his eyes.
“Guys,” Carter called. “We’re ready.”
The room beyond the criosphinxes was a “greatest hits”
collection from the Egyptian afterlife. A life-sized wooden
Anubis stared down from his pedestal. Atop a replica of the
scales of justice sat a golden baboon, which Khufu immediately
started fl irting with. There were masks of pharaohs, maps of
the Underworld, and loads of canopic jars that had once been
fi lled with mummy organs.
13
Carter passed all that by. He gathered us around a long
papyrus scroll in a glass case on the back wall.
“This is what you’re after?” JD frowned. “The Book of
Overcoming Apophis? You do realize that even the best spells
against Apophis aren’t very effective.”
Carter reached in his pocket and produced a bit of burned
papyrus. “This is all we could salvage from Toronto. It was
another copy of the same scroll.”
JD took the papyrus scrap. It was no bigger than a postcard
and too charred to let us make out more than a few
hieroglyphs.
“ ‘Overcoming Apophis . . .’ ” he read. “But this is one of the
most common magic scrolls. Hundreds of copies have survived
from ancient times.”
“No.” I fought the urge to look over my shoulder, in case
any giant serpents were listening in. “Apophis is after only one
particular version, written by this chap.”
I tapped the information plaque next to the display.
“ ‘Attributed to Prince Khaemwaset,’ ” I read, “ ‘better known
as Setne.’ ”
JD scowled. “That’s an evil name . . . one of most villainous
magicians who ever lived.”
“So we’ve heard,” I said, “and Apophis is destroying only
Setne’s version of the scroll. As far as we can tell, only six
copies existed. Apophis has already burned fi ve. This is the
last one.”
JD studied the burned papyrus scrap doubtfully. “If Apophis
has truly risen from the Duat with all his power, why would
14

he care about a few scrolls? No spell could possibly stop him.
Why hasn’t he already destroyed the world?”
We’d been asking ourselves the same question for months.
“Apophis is afraid of this scroll,” I said, hoping I was right.
“Something in it must hold the secret to defeating him. He
wants to make sure all copies are destroyed before he invades
the world.”
“Sadie, we need to hurry,” Carter said. “The attack could
come any minute.”
I stepped closer to the scroll. It was roughly two meters
long and a half-meter tall, with dense lines of hieroglyphs
and colorful illustrations. I’d seen loads of scrolls like this
describing ways to defeat Chaos, with chants designed to keep
the serpent Apophis from devouring the sun god Ra on his
nightly journey through the Duat. Ancient Egyptians had
been quite obsessed with this subject. Cheery bunch, those
Egyptians.
I could read the hieroglyphs—one of my many amazing
talents—but the scroll was a lot to take in. At fi rst glance,
nothing struck me as particularly helpful. There were the usual
descriptions of the River of Night, down which Ra’s sun boat
traveled. Been there, thanks. There were tips on how to handle
the various demons of the Duat. Met them. Killed them.
Got the T-shirt.
“Sadie?” Carter asked. “Anything?”
“Don’t know yet,” I grumbled. “Give me a moment.”
I found it annoying that my bookish brother was the combat
magician, while I was expected to be the great reader
15

of magic. I barely had the patience for magazines, much less
musty scrolls.
You’d never understand it, the face in the wall had warned.
You need my help.
“We’ll have to take it with us,” I decided. “I’m sure I can
fi gure it out with a little more—”
The building shook. Khufu shrieked and leaped into the
arms of the golden baboon. Felix’s penguins waddled around
frantically.
“That sounded like—” JD Grissom blanched. “An explosion
outside. The party!”
“It’s a diversion,” Carter warned. “Apophis is trying to draw
our defenses away from the scroll.”
“They’re attacking my friends,” JD said in a strangled voice.
“My wife.”
“Go!” I said. I glared at my brother. “We can handle the
scroll. JD’s wife is in danger!”
JD clasped my hands. “Take the scroll. Good luck.”
He ran from the room.
I turned back to the display. “Walt, can you open the case?
We need to get this out of here as fast—”
Evil laughter fi lled the room. A dry, heavy voice, deep as
a nuclear blast, echoed all around us: “I don’t think so, Sadie
Kane.”
My skin felt as if it were turning to brittle papyrus. I remembered
that voice. I remembered how it felt being so close to
Chaos, as if my blood were turning to fi re, and the strands of
my DNA were unraveling.
16
“I think I’ll destroy you with the guardians of Ma’at,” Apophis
said. “Yes, that will be amusing.”
At the entrance to the room, the two obsidian criosphinxes
turned. They blocked the exit, standing shoulder to shoulder.
Flames curled from their nostrils.
In the voice of Apophis, they spoke in unison: “No one
leaves this place alive. Good-bye, Sadie Kane.”

Zapowiada się ciekawie. Very Happy

Sophie

Następnym razem dodaj po prostu link w temacie o książce, ok? Jeżeli fragment jest tylko po angielsku.
Mam tłumaczenie. Nie moje. :3 Endżoj!

To jest zapis z nagrania dźwiękowego. Carter i Sadie Kane już dwukrotnie wysyłali mi takie nagrania, które opublikowałem jako ‘Czerwona Piramida’ i ‘Ognisty Tron’. Kane’owie nadal mi ufają, a więc muszę Was ostrzec, że trzecie nagranie relacjonuje ich największe, jak dotąd, kłopoty. Pudełko, w którym dotarła do mnie taśma, było podpalone oraz nosiło na sobie ślady pazurów i kłów, których moi znajomi zoologowie nie potrafili zidentyfikować. Gdyby pudełko to nie było z zewnątrz chronione hieroglifami, wątpię, by przetrwało tę podróż. Przeczytajcie, a dowiecie się, dlaczego.

SADIE

1. Wbijamy na imprezę (i ją podpalamy)

Tu Sadie Kane.
Jeśli tego słuchacie, to gratulacje! Przetrwaliście Sąd Ostateczny.
Od razu chciałabym przeprosić za wszelkie niedogodności, jakie mógł Wam sprawić koniec świata. Trzęsienia ziemi, bunty, zamieszki, tornada, powodzie, tsunami i oczywiście wielki wąż, który połknął słońce – obawiam się, że większość z tego to nasza wina. Carter i ja ustaliliśmy, że powinniśmy przynajmniej wyjaśnić, jak do tego doszło.
To jest najprawdopodobniej nasze ostatnie nagranie. Gdy będziecie to czytać, będzie już oczywistym, dlaczego.
Nasze kłopoty zaczęły się w Dallas, gdy ziejąca ogniem owca spaliła wystawę Króla Tuta.

Tamtej nocy magowie z Teksasu urządzali przyjęcie w ogrodzie rzeźb naprzeciwko Dallas Museum of Art. Mężczyźni byli poubierani w smokingi i kowbojskie buty. Kobiety zaś miały na sobie suknie wieczorowe, a ich fryzury wyglądały jak wata cukrowa.
[Carter mówi, że w Ameryce nie mówi się na to ‘wata cukrowa’. Nieważne. Wychowałam się w Londynie, więc będziecie musieli się połapać w tym, co mówię i nauczyć się odpowiedniego nazewnictwa pewnych rzeczy.]
Kapela grała starodawną muzykę country w wielkim białym namiocie. Wiązki baśniowego światła lśniły między drzewami. Czasami jacyś magowie wyskakiwali z ukrytych przejść w rzeźbach lub przywoływali ogień, by odpędzić te nieznośne komary, ale poza tym było to w miarę normalne przyjęcie.
Przywódca Pięćdziesiątego Pierwszego Nomu, JD Grissom, zabawiał swych gości i z upodobaniem dzierżył tacę z taco z wieprzowiny, gdy odciągnęliśmy go na stronę na ‘nagłe spotkanie’. Nie podobało mi się to, ale nie mieliśmy wielkiego wyboru, zważając na to, w jak wielkim niebezpieczeństwie się znajdował.
- Atak? – Zmarszczył czoło. – Wystawa Tuta jest otwarta od miesiąca. Czy gdyby Apopis chciał ją zniszczyć, nie zrobiłby tego wcześniej?
JD był wysoki i tęgi, z chropowatą bladą twarzą, pierzastą czerwoną czupryną i dłońmi szorstkimi jak kora. Wyglądał na czterdziestkę, ale w przypadku magów to naprawdę trudno powiedzieć. Mógł mieć nawet ze czterysta. Miał na sobie czarny garnitur, krawat bolo i pasek z ogromną srebrną sprzączką Lone Star, jak policjant na Dzikim Zachodzie.
- Porozmawiamy po drodze – powiedział Carter. Zaczął prowadzić nas w stronę innej części ogrodu.
Muszę przyznać, że świetnie udawał tę pewność siebie.
Nadal jednak był strasznym idiotą. W jego kędzierzawych brązowych włosach po lewej stronie ziała dość duża dziura - to była pamiątka po wyrazie miłości, jakim obdarzył go jego gryf - a ilość zacięć na jego twarzy świadczyła o tym, że jeszcze nie do końca nauczył się golić. Ale od swoich piętnastych urodzin sporo urósł, no i nabrał trochę mięśni od trenowania sztuk walki. Wyglądał na opanowanego i dojrzałego w swoich czarnych lnianych ciuchach, szczególnie z tym mieczem khopesh przy boku. Prawie byłam w stanie go sobie wyobrazić jako przywódcę ludu bez napadu histerycznego śmiechu.
[Czemu się tak wściekasz, Carter? Opisałam cię w miarę łaskawie.]
Carter wyminął bufet, zgarniając przy okazji pełną garść nachosów.
- Apopis atakuje według pewnego wzoru – powiedział do JD. – Wszystkie poprzednie ataki miały miejsce w noc nowiu księżyca, gdy jest najciemniej. Uwierz mi, uderzy dziś wieczór w twoje muzeum. A uderzy z wielka siłą.
JD Grissom wyminął grupę magów pijących szampana.
- Te inne ataki... – zaczął. – Chodzi o Chicago i Meksyk?
- I Toronto – rzekł Carter. – I... parę innych.
Wiedziałam, że nie chce mówić nic więcej. Przez te ataki, których latem byliśmy świadkami, wciąż mamy koszmary.
Ta prawdziwa, totalna Apokalipsa jeszcze nie nadeszła. To już będzie ze sześć miesięcy odkąd wąż chaosu Apopis wydostał się ze swojego więzienia w Podziemiu. Wciąż jednak nie rozpoczął jeszcze inwazji na szeroka skalę, czego się spodziewaliśmy. Z jakiegoś powodu cały czas czekał, zadowalając się mniejszymi atakami na pojedyncze nomy, które wyglądały na bezpieczne i szczęśliwe.
Właśnie tak jak ten, pomyślałam.
Gdy mijaliśmy namiot, kapela właśnie skończyła swój numer. Ładna blond skrzypaczka pomachała smyczkiem do JD.
- Chodź, kochanie! – zawołała. – Potrzebujemy cię na elektrycznej gitarze hawajskiej!
Posłał jej wymuszony uśmiech:
- Wrócę za chwilę, złotko.
Podeszliśmy do JD. Odwrócił się do nas.
- Moja żona, Anne.
- Czy ona też jest magiem? – zapytałam.
Przytaknął i przybrał posępny wyraz twarzy.
- Te ataki. Dlaczego jesteście tak pewni, że Apopis uderzy właśnie tu?
Carter miał buzię wypchaną nachosami, więc jego odpowiedź była czymś w stylu „Mhm-hmm”.
- Szuka prawdziwego artefaktu – przetłumaczyłam. – Zniszczył już pięć jego kopii i wszystko wskazuje na to, że ostatnia, która istnieje znajduje się w twojej wystawie Tuta.
- Jakiego artefaktu? – spytał JD.
Zawahałam się. Przed przyjazdem do Dallas, rzuciliśmy wszystkie rodzaje zaklęć ochronnych i naładowaliśmy nasze amulety, aby zapobiec magicznemu podsłuchiwaniu, ale wciąż byłam nerwowa, mówiąc głośno o naszych planach.
- Może lepiej ci pokażemy. – Przeszłam obok fontanny, gdzie dwoje młodych magów rysowało swoimi różdżkami świecące napisy ‘Kocham Cię’ na kostce brukowej. – Przywieźliśmy ze sobą własną świetna grupę do pomocy. Czekają w muzeum. Gdybyś pozwolił nam zbadać ten artefakt i może wziąć go na przechowanie...
- Wziąć? – JD rzucił im groźne spojrzenie. – Wystawa jest świetnie strzeżona. Moi najlepsi magowie są tam dzień i noc. Myślicie, że poradzicie sobie z tym lepiej w Domu Brooklyńskim?
Zatrzymaliśmy się na skraju ogrodu. Po drugiej stronie ulicy, na ścianie muzeum wisiała reklama Króla Tuta, długa na dwa piętra.
Carter wyjął swój telefon. Pokazał na nim JD zdjęcie – spaloną posiadłość, która kiedyś była siedzibą Setnego Nomu w Toronto.
- Nie wątpię w umiejętności twoich strażników – powiedział Carter. – Ale nie chcielibyśmy, by twój nom stał się celem dla Apopisa. W innych atakach takich jak ten, słudzy Apopisa nie pozwolili nikomu przeżyć.
JD wpatrywał się w wyświetlacz. Potem szybko rzucił okiem na swoja żonę, Anne, która podgrywała sobie na skrzypcach do tańca two-step.
- W porządku – rzekł JD. – Mam nadzieję, że tan wasz zespół jest naprawdę najwyższej klasy.
- Są świetni – zapewniłam.- Chodź, poznasz ich.

Nasza drużyna magów była zajęta nalotem na sklepik z prezentami.
Felix wołał trzy pingwiny, które chodziły dookoła swoim zwykłym krokiem w papierowych maskach Króla Tuta. Nasz pawiani przyjaciel, Chufu, siedział na regale czytając ‘Historię Faraonów’, co nie mogło być zbytni przejmującą lekturą, pominąwszy już fakt, że trzymał książkę do góry nogami. Walt – och, Walt, dlaczego? – otworzył gablotkę z biżuterią i badał śliczne bransoletki i naszyjniki, tak jakby mogły być zaczarowane. Alyssa podnosiła gliniane garnki swoją magią elementarną Ziemi, żonglując dwudziestoma czy trzydziestoma naraz tworząc ósemkę.
Carter odchrząknął.
Walt zastygł z dłońmi pełnymi złotej biżuterii, Chufu spadł z regału, zrzucając przy okazji większość książek. Garnki Alyssy roztrzaskały się o podłogę. Felix próbował wygonić swoje pingwiny za ladę. [On w miarę mocno wierzy w przydatność pingwinów. Niestety nie umiem tego wytłumaczyć.]
JD Grissom zabębnił palcami w swoją sprzączkę od paska Lone Star.
- Więc to jest ten wasz cudowny zespół?
- Tak! – Wysiliłam się na zwycięski uśmiech. – Przepraszamy za bałagan. Zaraz, eee...
Wyjęłam różdżkę zza pasa i wypowiedziałam zaklęcie: “Hi-nemh.”
Takie zaklęcia wychodziły mi lepiej. W większości potrafiłam teraz już czerpać moc z mojej patronki, bogini Izydy, bez przekazywania jej swojego ciała. I jeszcze nie eksplodowałam.
Hieroglif ‘Złącz się’ zajaśniał przez chwilę w powietrzu:
(tu są hieroglify)
Połamane kawałki garnków przysunęły się do siebie i same naprawiły. Książki wróciły na półki. Maski Króla Tuta odfrunęły z twarzy pingwinów, ujawniając, że te są – co za zaskoczenie – pingwinami.
Nasi przyjaciele wyglądali na odrobinę zażenowanych.
- Sorry - wybełkotał Walt, odkładając biżuterię z powrotem do gablotki. – Nudziliśmy się.
Nie byłam w stanie gniewać się na Walta. Był wysoki i wysportowany, zbudowany jak gracz w koszykówkę, w treningowych spodniach i bezrękawniku, który odkrywał jego umięśnione ramiona. Jego skóra miał kolor gorącego kakao, a jego twarz była tak samo przystojna i królewska jak te na pomnikach jego przodków faraonów.
Czy go lubię? Cóż, to skomplikowane. Ale o tym później.
JD Grissom zmierzył wzrokiem nasz zespół.
- Miło was wszystkich poznać. – Udało mu się wykrzesać z siebie odrobinę entuzjazmu. – Chodźcie za mną.
Muzealne foyer było ogromnym białym pokojem z pustymi stolikami do kawy, sceną i sufitem tak wysokim, że spokojnie można by tu trzymać żyrafę jako zwierzątko domowe. Z jednej strony, schody prowadziły na balkon z rzędem biur. Z drugiej strony szklane ściany ukazywały nocną panoramę nieba w Dallas.
JD zwrócił się w stronę balkonu, gdzie patrol pełniło dwóch mężczyzn w czarnych lnianych szatach.
- Widzicie? Straże są wszędzie.
Mężczyźni trzymali swój sprzęt i różdżki w gotowości. Spojrzeli na nas z góry, a ja zauważyłam, że ich oczy świeciły. Hieroglify namalowane na ich kościach policzkowych wyglądały na barwy wojenne.
Alyssa szepnęła do mnie:
- Co jest z ich oczami?
- Magia inwigilacyjna – zgadłam. – Te symbole pozwalają im spoglądać w Duat.
Alissa przygryzła wargę. Od kiedy jej patronem był bóg ziemi Geb, preferowała stałe rzeczy, takie jak skała i glina. Nie lubiła dużych wysokości ani głębokiej wody. Na pewno nie podobała jej się idea Duat – magicznego świata, który współistniał razem z naszym.
Kiedyś, gdy opisałam jej Duat jako ocean pod twoimi stopami z tysiącem warstw magicznych wymiarów spadających na wieczność, myślałam, że Alyssa dostanie choroby morskiej.
Z kolei dziesięcioletni Felix nie miał takich problemów.
- Super – powiedział. – Też chcę mieć świecące oczy.
Kreślił palcem dookoła swoich policzków, zostawiając na nich błyszczące fioletowe kleksy w kształcie Antarktydy.
Alyssa zaśmiała się.
- Widzisz teraz Duat?
- Nie – przyznał. – Ale za to dużo lepiej widzę moje pingwiny.
- Musimy się pospieszyć – ponaglił nas Carter. – Apopis zwykle uderza, gdy księżyc jest w miejscu kulminacyjnym. Czyli...
- Agh! – Chufu pokazał dziesięć palców. To pawianom został podarowany perfekcyjny zmysł astronomiczny.
- Za dziesięć minut – powiedziałam. – Po prostu cudownie.
Dotarliśmy do wejścia na wystawę Króla Tuta, którą dość trudno było przegapić z powodu wielkiego złotego napisu WYSTAWA KRÓLA TUTA. Straż pełniło dwóch magów wraz z wyrośniętymi lampartami na smyczy.
Carter spojrzał zdziwiony na JD.
- Jak zdobyłeś całkowity dostęp do muzeum?
Teksańczyk wzruszył ramionami.
- Moja żona, Anne, jest przewodniczącą komitetu. Więc, który artefakt chcecie zobaczyć?
- Nauczyłem się map twojej wystawy – powiedział Carter. – Chodź, pokażę ci.
Lamparty wydawały się być zainteresowane pingwinami Felixa, ale strażnicy przytrzymali je i pozwolili nam przejść.
W środku wystawa była ogromna, ale wątpię, czy obchodzą was szczegóły. Labirynt pomieszczeń z sarkofagami, pomnikami, meblami, jakąś złotą biżuterią – bla, bla, bla. Najchętniej ominęłabym to wszystko. Widziałam już wystarczającą ilość takich egipskich kolekcji na następne kilka żywotów, dziękuje bardzo.
Poza tym, gdzie nie spojrzałam, wszystko przywodziło na myśl złe wspomnienia.
Minęliśmy figurki uszebti, niewątpliwie zaklęte tak, aby ożyły na zawołanie. Ja pozabijałam już mój przydział. Przeszliśmy obok złowrogich posągów potworów i bogów, z którymi byłam zmuszona osobiście walczyć: sęp Nechbet, która opętała moją babcię [długa historia], krokodyl Sobek, który usiłował zabić mojego kota [dłuższa historia], a także lwia bogini Sechmet, którą pokonaliśmy gorącym sosem [nawet nie pytajcie].
No i najbardziej denerwujące: mała alabastrowa figurka naszego przyjaciela Besa, boga karła. Rzeźba miała chyba tysiące lat, lecz wciąż mogłam rozpoznać ten nos mopsa, bujne bokobrody, duży brzuch i ta ujmująco brzydką twarz, która wyglądała, jakby dostała patelnią. Znaliśmy Besa tylko kilka dni, ale on dosłownie poświęcił swoją duszę, by nas ratować. Teraz, za każdym razem gdy go widziałam, przypominał mi się dług, którego nie mogę spłacić.
Musiałam zapatrzeć się na posąg dłużej niż sądziłam. Reszta grupy minęła mnie i skręcała właśnie do następnego pomieszczenia, jakieś dwadzieścia metrów przede mną, gdy jakiś głos obok mnie szepnął:
- Psst!
Obejrzałam się. Myślałam, że to posążek Besa przemówił. Wtedy głos zawołał znowu:
- Hej, laleczko. Słuchaj. Nie mamy dużo czasu.
Pośrodku ściany, na poziomie moich oczu, z bieli wybrzuszyła się twarz mężczyzny, tak, jakby chciała się przez nią przebić. Miał haczykowaty nos, srogie cienkie usta i wysokie czoło. Mimo, że był tego samego koloru co ściana, sprawiał wrażenie bardzo żywego. Jego puste białe oczy starały się wyrazić zniecierpliwienie.
- Nie ocalisz zwoju, laleczko – ostrzegł. – Nawet jeśli ci się uda, nigdy go nie zrozumiesz. Potrzebujesz mojej pomocy.
Doświadczyłam wielu dziwnych rzeczy zanim zaczęłam ćwiczyć magię, więc nie byłam jakoś specjalnie zaskoczona. Wciąż jednak dobrze wiedziałam, że nie należy ufać żadnym zjawom z białego tynku, szczególnie tym, które nazywają mnie laleczką. Przypominał mi postać z tych głupich filmów o mafii, które chłopcy z Domu Brookklyńskiego lubili oglądać w czasie wolnym – pewnie jakiś wujek Vinnie.
- Kim jesteś? – zapytałam.
Mężczyzna parsknął.
- Tak jakbyś nie wiedziała. Jakby był ktokolwiek, kogo byś nie znała. Masz dwa dni, dopóki oni mnie nie zniszczą. Chcesz pokonać Apopisa, więc lepiej zrób coś i wyciągnij mnie stąd.
- Nie mam pojęcia, o czym ty mówisz – powiedziałam.
Nie wydawał się być bogiem zła Setem ani wężem chaosu Apopisem, ani żadnym z innych wcześniej mi spotkanych typów spod czarnej gwiazdy, lecz nikt nie może być do końca pewny. W końcu istniała jeszcze ta rzecz zwana magią.
Mężczyzna wysunął podbródek do przodu.
- Okej, rozumiem. Chcesz dowodu wierności. Jeśli nie ocalisz zwoju, idź po złote pudełko. To da ci wskazówkę odnośnie tego, czego potrzebujesz, jeśli jesteś dość bystra, by to rozgryźć. Pojutrze o zachodzie słońca, laleczko. Wtedy moja oferta wygaśnie, bo dokładnie wtedy ja na stałe...
Zakrztusił się, wytrzeszczył oczy i naprężył się tak, jakby pętla zaciskała się na jego szyi. Powoli wtopił się z powrotem w ścianę.
- Sadie? – zawołał Walt z końca korytarza. – Wszystko w porządku?
Obejrzałam się.
- Widziałeś to?
- Widziałem co? – spytał.
Oczywiście, że nie, pomyślałam. Jaka byłaby z tego zabawa, gdyby ktoś inny oprócz mnie też zobaczył wujka Vinny’ego? Wtedy nie musiałabym się zastanawiać, czy zaczynam już całkowicie majaczyć jak szaleniec.
- Nic – odpowiedziałam i pobiegłam, by ich dogonić.

Po obu stronach wejścia do następnego pomieszczenia stały wielkie obsydianowe sfinksy z tułowiami lwów i głowami baranów. Carter twierdzi, że ten szczególny rodzaj sfinksa nosi nazwę kriosfinks. [Dzięki Carter, wszyscy umieraliśmy z ciekawości, by dowiedzieć się tej bezużytecznej informacji.]
- Agh! – ostrzegł Chufu, pokazując pięć palców.
- Zostało nam pięć minut – przetłumaczył Carter.
- Daj mi chwilę – powiedział JD. – Na to pomieszczenie zostały nałożone najsilniejsze zaklęcia ochronne. Muszę je lekko zmodyfikować, żebyście mogli przejść.
- Uch – rzuciłam nerwowo – ale zaklęcia wciąż odstraszą naszych wrogów, takich jak ogromny wąż, tak?
JD rzucił mi zirytowane spojrzenie, którymi ludzie mają zwyczaj obdarowywać mnie dość często.
- Wiem co nieco o magii ochronnej – zapewnił. – Zaufaj mi.
Podniósł różdżkę i zaintonował zaklęcie.
Carter odciągnął mnie na bok.
– Wszystko w porządku?
Musiałam wyglądać na wstrząśniętą po spotkaniu z wujkiem Vinniem.
- Nic mi nie jest – powiedziałam. – Widziałam tam coś. Pewnie to jedna ze sztuczek Apopisa, ale...
Mój wzrok powędrował na drugi koniec korytarza.
Walt wpatrywał się w złoty tron zamknięty za szkłem. Pochylił się do przodu, trzymając jedną rękę na szybie tak, jakby źle się czuł.
- Trzymajmy się tej wersji – rzekłam do Cartera.
Odwróciłam się do Walta. Światło z wystawy padało na jego twarz, barwiąc jego rysy na rudobrązowo, jak wzgórza Egiptu.
- Co się stało? – spytałam.
- Na tym tronie zmarł Tutanchamon – odpowiedział.
Czytałam kartę ekspozycji. Nie mówiła nic o tym, jakoby tu rzeczywiście miał umrzeć Tut, ale Walt wydawał się być pewny. Pewnie mógł to wyczuć przez klątwę rodzinną. Tut był jego wielkim pra-pra-pra-bilion-razy-pra-wujkiem. I też ta sama genetyczna trucizna, która zabiła Tuta w wieku dziewiętnastu lat, krążyła teraz w żyłach Walta, nasilając się z każdym dniem jego praktyk magicznych. A jednak Walt chciał iść naprzód. Patrząc na tron swojego przodka, musiał czuć się, jakby oglądał swój własny pogrzeb.
- Znajdziemy lekarstwo – obiecałam.– Jak tylko poradzimy sobie z Apopisem.
Spojrzał na mnie, a mój głos zadrżał. Oboje dobrze wiedzieliśmy, że nasze szanse pokonania Apopisa są bliskie zeru. Nawet gdyby nam się udało, nie było żadnej gwarancji, że Walt będzie mógł żyć na tyle długo, by cieszyć się z tego zwycięstwa. Dziś był jeden z jego dobrych dni, a ja wciąż mogłam dostrzec ból w jego oczach.
- Ludzie – zawołał Carter. – Jesteśmy gotowi.
Pomieszczenie za kriosfinksami było zbiorem ‘największych hitów’ z życia po śmierci Egipcjan.
Prawdziwych rozmiarów Anubis spoglądał w dół ze swojego piedestału. Na szczycie repliki wagi sprawiedliwości siedział pawian, z którym Chufu od razu zaczął flirtować. Znajdowały się tam maski faraonów, mapy Podziemia, a także kilka urn, które zostały kiedyś napełnione wnętrznościami mumii.
Carter minął to wszystko. Zatrzymał się przy długim zwoju papirusu w szklanej gablocie. Zebraliśmy się wokół niego.
- To jest to, czego szukacie? – JD zmarszczył czoło. – Księga Zwycięstwa nad Apopisem? Czy wy naprawdę nie zdajecie sobie sprawy, że nawet najlepsze zaklęcia nie są w stanie tu nic pomóc?
Carter sięgnął do kieszeni i wyjął z niej resztki nadpalonego papirusu.
- To wszystko, co udało nam się ocalić z Toronto. To była jedna z kopii tego zwoju.
JD wziął do ręki ten kawałek papirusu. Był nie większy niż pocztówka i zbyt zwęglony, byśmy mogli rozszyfrować z niego więcej niż tylko kilka hieroglifów.
- ‘Zwycięstwo nad Apopisem...’ – odczytał. – Ale to jest przecież jeden z najpospolitszych magicznych zwojów. Do naszych czasów przetrwały ich setki.
- Nie – zwalczyłam potrzebę zerknięcia przez ramię, na wypadek gdyby jakiś ogromny wąż nam się przysłuchiwał. – Apopis szuka tej szczególnej wersji, napisanej przez tego gościa.
Popukałam lekko w tabliczkę obok ekspozycji.
- ‘ Należący do Księcia Khaemwaset’ – przeczytałam – ‘znanego także jako Setne.’
JD spochmurniał.
- To jest złe imię... jeden z najnikczemniejszych magów, którzy kiedykolwiek żyli.
- Tak właśnie słyszeliśmy – powiedziałam. – A Apopis niszczy tylko te wersje papirusu napisane przez Setne. Z tego, co wiemy, istniało ich tylko sześć. Apopis spalił już pięć z nich. Ta jest ostatnia.
JD spoglądał powątpiewająco na kawałek papirusu.
- Skoro Apopis zdołał już się wzbogacić o swoją cała moc z Duat, co go obchodzą jakieś tam zwoje? Najpewniej żadne zaklęcia już nie są w stanie go powstrzymać. Czemu po prostu nie zniszczył świata?
Nad tym samym zastanawialiśmy się przez ostatnie kilka miesięcy.
- Apopis z jakiegoś powodu lęka się tego zwoju – powiedziałam, mając nadzieję, że się nie mylę. – Musi być w nim jakiś sekret, który zdradza, jak go pokonać. Chce się upewnić, że już żadna z kopii nie istnieje, zanim zaatakuje świat.
- Sadie, musimy się pospieszyć – rzekła Carter. – Atak może nadejść w każdej chwili.
Zbliżyłam się do zwoju. Był wymiarów około dwa na półtora metra, gęsto zapisany hieroglifami i kolorowymi rysunkami. Widziałam już masę zwojów takich jak ten, opisujących sposób pokonania Chaosu, z zaklęciami mającymi powstrzymać węża Apopisa od pożarcia boga słońca Ra w trakcie jego nocnej podróży przez Duat. Wesoła ferajna, ci Egipcjanie.
Potrafiłam odczytać hieroglify – to jeden z moich zachwycających talentów – ale zwój był przytłaczający. Na pierwszy rzut oka, nic w nim zawarte nie wydało mi się specjalnie pomocne. Były tam zwykłe opisy Rzeki Nocy, w dół której płynęła słoneczna barka Ra. Byłam tam, dzięki. Znalazłam tam również wskazówki, o tym, jak uwięzić różne demony Duat. Spotkałam je. Zabiłam je. Dostałam T-shirt.
- Sadie? – spytał Carter. – Znalazłaś coś?
- Jeszcze nie wiem – odburknęłam. – Daj mi minutę.
Strasznie wkurzała mnie myśl, że mój brat mól książkowy był magiem wojennym, za to ja miałam być wielkim czytaczem magii. Ja ledwie znoszę magazyny, a co dopiero jakieś przestarzałe zwoje.
‘Nigdy go nie zrozumiesz’, przestrzegła twarz ze ściany. ‘Potrzebujesz mojej pomocy’.
- Będziemy musieli wziąć to ze sobą – zadecydowałam. – Jestem pewna, że uda mi się go rozgryźć, jak tylko...
Budynek się zatrząsł. Chufu wrzasnął i skoczył w ramiona złotego pawiana. Pingwiny Felixa przerażone chwiały się, tak jak to mają w zwyczaju.
- To brzmiało jak... – JD pobielał na twarzy. – Wybuch na zewnątrz. Przyjęcie!
- To ma za zadanie tylko odwrócić naszą uwagę – ostrzegł Carter. – Apopis usiłuje przenieść nasze zaklęcia ochronne z dala od zwoju.
- Oni atakują moich przyjaciół – powiedział JD zdławionym głosem. – Moją żonę.
- Idziemy. – Spiorunowałam Cartera wzrokiem. – Możemy wziąć zwój ze sobą. Żona JD jest w niebezpieczeństwie!
JD ścisnął moje dłonie.
- Idźcie po zwój. Powodzenia.
Wybiegł z pomieszczenia.
Wróciłam na wystawę.
- Walt, możesz otworzyć tę gablotę? Musimy wydostać się stąd tak szybko, jak...
Złowrogi śmiech wypełnił powietrze. Oschły i silny głos, donośny jak wybuch bomby nuklearnej, rozbrzmiał wokół nas:
- Nie wydaje mi się, Sadie Kane.
Miałam wrażenie, jakby moja skóra zmieniała się w pękający papirus. Pamiętałam ten głos. Pamiętałam, jak się czułam będąc tak blisko Chaosu – jakby krew w moich żyłach zmieniała się w ogień, a kod genetyczny rozmywał się.
- Myślę, że zniszczę was przy pomocy strażników Ma’at. – powiedział Apopis. – Tak, to będzie zabawne.
Przy wejściu do pomieszczenia, dwa kriosfinksy odwróciły się i zablokowały wyjście, stając ramię w ramię. Płomienie zafalowały w ich nozdrzach.
Oznajmiły jednym głosem, głosem Apopisa:
- Nikt nie wyjdzie stąd żywy. Żegnaj, Sadie Kane.

Filip2006

Mówiąc po francusku - awesome! Dzięki za zapodanie tłumaczenia.

Bitte schon, mówiąc po niemiecku.

S.